ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
γράφει η Λυδία Λάβδα
Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος με την ευφυία και την αντίληψή του, κινεί και υποκινεί την κρίση και το συναίσθημα του αναγνώστη χωρίς επιτηδευμένες τεχνικές.
Ποιητικός ρεαλισμός και αυθεντικότητα.
Η γραφή του υπαρξιακή με εσωτερικό ρυθμό μας εισάγει στα νοήματα και στις εικόνες...
Τα ποιήματά του αποτελούν ανεξάρτητα λογοτεχνικά ψυχογραφήματα με έντονο το στοιχείο της ευρηματικότητας.
Εικονογραφεί τις έννοιες-δρώμενα με υπόγεια επιβλητικότητα (υποβλητικότητα) και προσωπικό ύφος.
Διαθέτει τον έλεγχο της γραφής και των νοηματικών του προθέσεων,χωρις να γίνεται παραληρηματικός.
Συχνά εντοπίζουμε μία αμυδρά ειρωνεία για την πραγματικότητα ,"ντυμένη" με εύστοχο σαρκασμό.
Κάθε ποίημα του Γιώργου Αναγνωστόπουλου είναι ζωντανό⋅ αναπνέει, καθιστώντας αδύνατο κάθε είδους "αποχαιρετισμό" με τον ίδιο και το έργο του...
Λυδία Λάβδα
(Παρουσιάστηκε στην Α' Λογοτεχνική Πολυμορφία του
περιοδικού "Αλεξίσφαιρο" ,στις 10 Ιουνίου 2009 & στην έκδοση "Λογοτεχνική Πολυμορφία" του περιοδικού "ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ" με την συνεργασία των εκδόσεων "ΡΕΩ")
Άτιτλο
Γρήγορα! Τώρα αμέσως!
Κόψτε ένα κομμάτι απ’ την υπόλοιπη ζωή μου!
.... το ποίημα χρειάζεται επειγόντως πλαστική!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Oδοιπόρος
Ξάπλωσε να ξαποστάσει δίπλα στο ποτάμι, κι αποκοιμήθηκε....
Όταν ξύπνησε, διαπίστωσε έκπληκτος,
ότι η ζωή του είχε περάσει στην απέναντη όχθη...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η άγονη γραμμή
Κρεμάσαμε τα αθλητικά μας παπούτσια, πάνω στο καρφί της πόρτας
και πετάξαμε τις ιδρωμένες φανέλες μας , στον σωρό με τα άπλυτα.
Δεν θα ξανατρέξουμε πια, σε φορτωμένα με αλαλάζοντα πλήθη, στάδια
με την καρδιά μας μεθυσμένη να πάλλεται απ’ την αδηφάγο προσμονή του θριάμβου...
..τέλος στις φιλοδοξίες και τους μεγάλους στόχους
... τέλος στο χιμαιρικό κυνήγι της δόξας...
........ μας αρκεί το χαμόγελο των απλών, ασήμαντων ανθρώπων
που με λαχτάρα, μας καρτερούν στα μικρά, ξεχασμένα λιμάνια...
Είμαστε
το παλιό σκουριασμένο βαπόρι
της άγονης γραμμής.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Αποθεραπεία
Ένας – ένας οι συγγενείς, κρατώντας στα χέρια τους άνθη μιας χρήσεως,
έμπαιναν στην μεγάλη κόκκινη κάμαρα ανυπόδητοι,
περπατώντας διστακτικά και με μεγάλη προσοχή,
καθώς αμέτρητα μικρά κομματάκια – θραύσματα απ’το τελευταίο του δηλητηριώδες όνειρο
ήταν σκορπισμένα ολόγυρα, παντού.
Αμίλητοι, πήραν τις θέσεις τους, γύρω απ’ το κρεβάτι...
― «Τώρα μπορούμε να του βγάλουμε τους επιδέσμους απ’ τα μάτια»
είπε ο γιατρός και γυρίζοντας ταυτόχρονα τον ηλεκτρικό διακόπτη στον τοίχο, γέμισε το δωμάτιο
με φως ιλαρόν και μυριάδες νουθεσίες,
διδαχές και παραινέσεις....
αναπτυγμένες με φροντίδα στα αρχαία θερμοκήπια της ζωής...
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Στο παλιό κοιμητήρι
Στο παλιό κοιμητήρι, πίσω απ’ τον λόφο,
τρέχουν πάνω σε σιωπηλό άρμα, οι ζωές που πέρασαν....
Ο ήλιος σφαδάζει στο λυκόφως κι η φλόγα των καντηλιών, φωτίζει βουβά μονοπάτια...
Οι τάφοι έχουν μεθύσει απ’ το σκοτάδι!
Στο παλιό κοιμητήρι,
το μαύρο καράβι ξεφόρτωσε πάλι σήμερα, μέρος απ’ το πολύτιμο φορτίο του
κι οι ναύτες του, μεταμορφώθηκαν σε ρολόγια για να μετρούν τις ώρες οι νεκροί.
Ο Λάζαρος στέκει στο κατώφλι του μνήματος ...
...το θαύμα – παγωμένη αχτίδα – πέφτει στο πρόσωπό του....
... η σκιά του, ταλαντεύεται διστακτικά...
....γύρω του χορεύουν φαιδρές ψυχές και τον προσμένουν να κάνει το μεγάλο βήμα –προς τα εμπρός.
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Ερωτηματικό
Είμαστε κέρινες κούκλες
που ανυποψίαστες σεργιανάμε κάτω απ’ τον ήλιο –
κανείς δεν ξέρει πότε θα λιώσουμε...
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
